Goodbye is not Forever

Gula 94

Sa kalit lang, naigking si Vanessa nga naghilak dihang miigot ang sera sa pultahan sa iyang kuwarto. Nakita niya ang iyang papa nga misulod sa kuwarto nga iyang nahimutangan. Subo usab kini og panagway nga miduol kaniya.

Milingkod si Vanessa sa ngilit sa kama samtang nagpamahid sa mga luha nga midailos sa iyang kaapingan. Miatubang siya sa iyang papa Victor nga mihinay paglingkod sa iyang tupad.

“Gikasubo ko kaayo ang nahitabo kanimo, Anak,” bugnaw ang tingog sa iyang amahan. May tuno sa kahisagmuyo.

“Nakasala ko ninyo ni mama kining hitaboa, pa,” matud ni Vanessa. “Di man gud ko usa ka buotan nga anak. Di ko maminaw sa inyong mga tambag. Kun unsay akong gusto mao gyu’y akong tumanon. Resulta na kini sa kagahi sa akong ulo.”

“Igo na niana,” alam-alam sa iyang papa. “Unsaon ta man kun maoy pagbuot sa kahitas-an.”

“Dili kini pagbuot sa Diyos, papa,” ni Vanessa pa. “Ako maoy nagbuot niining hitaboa. Gaba na hinuon tingali kini nako sa Ginoo tungod kay usa ako ka masupilon nga anak.”

“Walay tawo nga perpekto, Vanessa,” ni papa Victor pa niya. “Ang tanan makasasala ug masayop.”

Wala na makapugong si Vanessa sa iyang kaugalingon. Nakahilak na usab siya samtang migakos sa iyang papa Victor.

Ang kamatuoran nga iyang nasayran -- nga luyo sa iyang gidangatan gimahal gihapon siya sa iyang amahan -- ingon sa usa ka dakong kahiamgo nga mihuot sa iyang tutunlan. -- Sumpayan pa