Sa nagbugaw na ako, misamot kadaghan ang mga lalaking akong nakaila nga pulos hangol sa unod sa kababayen-an. Adunay uban nga kusog kaayong mohangyo sa presyo. Ilabi na gayod ang mga drayber ug konduktor sa mga jeepneys depasahero nga magbiyahean sa among siyudad.
“Menos mi’g kita ron,” matud ni Tinley nga usa sa mga konduktor nga akong nahigala. “Pahangyoa lang gud ko. Di na bitaw sab presko kanang babaye nga imong ihatag nako.”
“Di lagi mahimo,” mibalibad ko. “Sa pito ka babaye nga akong gibugawan, kanang imong nakursonadahan maoy labing taas og presyo.”
“Aw, kun di gyud mahangyo ang iyang presyo,” ni Tinley. “Hain may maayo kun ikaw na lang.
Nakugang ko sa gisulti ni Tinley.
“Naunsa ka diha?” nakaingon ko.
“Lagi,” ni Tinley pa. “Di man kaha puydeng tilawan nang imong ‘bata’ kun kuwang ang kuwarta, ikaw na lang.”
“Ayaw pagtinonto diha, uy,” matud ko.
“Wa ko magkomedya,” niya pa. “Puyde ka man gihapon. “Tsada ka pa man sab ba bisan may edad na.”
“Pila may imong ihatag?” nako pa.
“P200 lang gud,” matud ni Tinley.
“Kagamay gud.”
“Unsaon wa na man gyud koy laing kuwarta. Namalit na man gud ko og konsumo sa balay. Giintrigo ko usab ni misis ang uban. Malintian man sab ko kun wa koy ikahatag niya. -- Sumpayan pa