Matag hapon makigpanuroy si Isabelita kang Asiong sa dagat. Ug kay mananagat man si Asiong isakay niya ang dalaga sa iyang sakayan ug adto sila sa lawod mopaingon. Ug didto malipay ang dalaga ug tugob sa mga saad ug panumpa ang ilang paglawig sa halayong lawod.
“Isabelita, gihigugma ko ikaw. Mahal ko ikaw apan dunay babag kining atong pagminahalay. Way gusto ang imong mga ginikanan nako. Labi na ang duha mo ka mga igsoong ulitawo ... ug ila kong patyon moipon ka nako sa payag...” gibugsayan ni Asiong ang sakayan aron magpadaplin sa sila. Nahilom si Isabelita. Wala na motingog. Ang balod mihimo’g tinatapyatapya nga nakapatuya sa ilang sakayan.
“Kun mao na talawan ka, Asiong. Kaingon baya nako’g isog ka ug andam ka sa bisag unsang sitwasyon ang modangat sa atong pagminahalay,” ni Isabelita nga milingi sa ulitawo dihang misangad na ang sakayan sa puting baybayon. Ug milakaw kini nga way lingilingi. Iyang gitawag apan wala na siya paminawa niini.
Karong buntaga mingaw ang baybayon. Ug diha sila si Samson ug Tokles sa tugkaran sa iyang payag.
“Asiong, nia mi aron pagpahibawo nimo nga si Isabelita dakong masakiton. Dili na siya mukaon ug nabalaka na sila si Mama ug Papa sa iyang kahimtang. Ug ang imong pangalan maoy kanunay niyang gilitok...” ni Tokles pa ngadtong Asiong.
Wala motingog si Asiong nga igo lang naminaw sa duha ka bagis nga igsoon ni Isabelita. Ug nakahukom si Asiong nga iyang adtoon si Isabelita sa ilang balay. “Sa didto na si Asiong namulong siya nga kahilakon, “Isabelita, nia na ko, ug kinahanglan nga mamaayo ka na sa imong sakit, ug unya manuroy ta didto sa lawod sama niadtong mga adlaw nga dad-on ko ikaw sakay sa akong sakayan...”
Ug mipahiyom ang dalaga ug unya hinay’ng mibangon ug migakos sa ulitawo. “Asiong, nakasabot na sila si Papa ug Mama bahin sa atong relasyon. Manuroy unya ta sa lawod, ha...?” ug gipiyong ni Isabelita ang iyang mga mata, usa ka pagpiyong nga dili na gyud mobuka pa. Dinhi midanguyngoy paghilak si Asiong. (Kataposan)