(Kasaysayan ni E.A.E.)
“HINDI ko naman masisisi ang aking mga magulang kung itakwil nila ako, Eloi. Imagine sa mga anak nila, ako ang lumabas na “itim na tupa”. Sobra-sobra na ang kahihiyang idinulot ko sa kanila…”
“Ilan ba kayong magkakapatid?” tanong ko kay Joy na nakikita kong gumagaan ang loob kapag naipagtatapat ang mga kasawiang pinagdaanan.
“Apat kaming magkakapatid, Eloi. At ako ang nag-iisang babae.”
Gimbal ako. Totoo pala ang ganitong kuwento na kung sino pa ang babae ay siyang lumabas na “alibugha”.
“Ikatlo ako sa magkakapatid, Eloi. Yung Kuya ko, summa cum laude nang magtapos at topnotcher sa board. Yung sumunod, cum laude at kasama sa top 10 nang engineering board. Yung bunso namin, matalino rin, at balak mag-abogado. Ako ang tanging batik sa pa milya. Kaya hindi ko masisisi ang aking mga magulang, Eloi. Ako ang gumawa ng sarili kong kapalaran…”
“Ano ang naabot mo sa pag-aaral, Joy?”
“Second year Masscom.”
“Sayang ano?”
“Oo, Eloi. Hindi ko pinahalagahan ang laging sinasabi ng mga magulang ko na umiwas sa masasamang barkada. Hindi ako nakinig…”
“Pero hindi pa naman huli di ba, Joy?”
“Oo. Maaari pa ring magbago. Lahat naman ay magagawa iyon basta malaki ang tiwala sa Diyos.”
“Pareho tayong alibughang anak, Joy. Katulad din natin yung tupang naligaw na ngayon ay nagnanais bumalik sa dating kawan.”
“Tama ka Eloi. At sana hindi na tayo maligaw muli ano.”
“Hindi na siguro Joy. Ako malaki na ang pagtitiwala ko sa Diyos kaya hindi na ako maliligaw. Nakilala ko Siya dahil sa iyo. Ikaw ang ginawang instrumento para ganap kong makita ang tamang landas. Salamat”
“Salamat din, Eloi.”
Nagpatuloy pa ang aming magandang pagsasamahan ni Joy. Patuloy din ang aming pagsi-share sa iba pang inmate ukol sa Diyos. Kaming dalawa ang naging instrumento. Marami ang muling tumanggap sa tinalikurang mapagmahal na Diyos.
Dahil doon ay naging kilala kami sa “loob”. Maganda rin ang aming ipinakitang record sa bilangguan.
(Itutuloy)