HINDI pala karaniwang Japanese si Teramato Kuzunobu, naisip ni Jamias. Bukod sa isang university professor ay isa rin pala itong singer. Mahusay umawit si Teramato.
"I love to sing. In Japan, I sing," sabi ni Teramato sa putol-putol na Ingles. "After accident ago, cannot walk anymore. No more too much singing in front people."
Natuto raw siyang umawit mula nang maaksidente nine years ago. Mangha si Jamias.
"Paano ka umaawit Mr. Teramato?" tanong niya.
"Sa harap ng mga tao habang nasa wheelchair ako. Gusto kong masiyahan ang mga tao."
Ibig humanga ni Jamias. Ngayon lang siya naka-encoiunter ng isang taong sa kabila ng kapansanan ay gustong magpaligaya ng kapwa sa pamamagitan ng pagkanta. Bihira ang taong ganito.
"Gusto mo kumanta ako?" tanong nito kay Jamias.
"Sige."
Kumanta nga si Teramato. Buhos na buhos ang loob. Mahusay nga. Sa kabila na halos hindi makakilos sa kanyang electronic wheelchair ay naideliber nang madamdamin ang awit.
Nagpalakpakan sina Jamias at iba pang mga pulis sa Station 5.
"Gusto ko rito sa Philippines. Gusto kong kumanta rito pero inabandona ako ng aking mga kaibigan," sabi ni Teramato makaraang umawit.
Ibig mapahiya ni Jamias sapagkat ang mga itinuring ni Teramato na mga kaibigan ay mga Pinoy. Nang maubos ang pera ni Teramato ay inabandona na ito. Kaibigan lamang pala kapag may pera.
(Itutuloy)