Dear Dr. Love,
Ako po si Ronaldo. Hindi ko lubos maisip na daranasin ko ang kalagayan namin ngayon. Dati akong OFW na kumikita ng higit sa sapat. Marami akong kaibigan noon at mga kamag-anak. Nakailang balik ako sa iba’t ibang bansa dahil sa husay ko sa IT. Computer man nga ang tawag sa akin ng mga boss ko noon.
Syempre hindi sa lahat ng oras malakas ako. Mainam at napagtapos ko ng aking dalawang anak. May mga trabaho na rin sila.
Ngayon kaming dalawa na lang ng misis ko. Ang inaasahan ko na lang ay ang mga benepisyo ko at pension. Nasa ospital si misis ngayon, wala akong magawa at hindi ko na rin siya magastusan tulad ng dati.
Ronaldo
Dear Ronaldo,
Nakakataba ng puso na marinig ang iyong kwento, at ramdam ko ang bigat ng pinagdaraanan mo ngayon.
Hindi biro ang hirap at sakripisyo ng isang OFW, lalo na’t nag-iisa ka sa ibang bansa at malayo sa pamilya. Nakakaantig isipin na kahit ngayon, dala mo pa rin ang malasakit at responsibilidad sa iyong asawa, kahit limitado na ang iyong kakayahan.
Maraming Pilipino ang nakaka-relate sa sitwasyon mo—ang pakiramdam na minsan ay hindi na kayang tugunan ng dating lakas at kakayahan ang mga pangangailangan ng mahal sa buhay.
Ngayon, kahit mabigat ang sitwasyon, sana’y bigyan mo rin ang iyong sarili ng kaunting pa-hinga at pag-unawa. Ang pagtanda ay natural na bahagi ng buhay, at hindi nito nababawasan ang mga kabutihan at tagumpay na naabot mo para sa iyong pamilya.
May mga institusyon din na maaaring makatulong sa gastusin, gaya ng PhilHealth at iba pang mga social welfare services, at baka sakaling makatulong ang mga anak mo na handa ring magbahagi ng kanilang natutuhan mula sa iyong mga sakripisyo.
Ang iyong kwento ay hindi lang kwento ng pagsasakripisyo, kundi ng tunay na pagmamahal at dedikasyon.
Malaki ang respeto ko para sa mga taong kagaya mo.
DR. LOVE