Dear Dr. Love,
Bakit po kaya mayroong mga tao na mahilig manlamang sa kapwa gamit ang iba’t ibang istratehiya tulad ng sinasadya o hindi sinasadyang pagkalimot sa kanilang utang?
Ang hindi ko matanggap, isang malapit na kaibigan ko ang ilang ulit nang nangutang ng pera at kapag sinisingil ko pagkaraan ng matagal na panahon, nagmamaang-maangan na.
May isang pagkakataon na sinabi niyang ang alam niya, nakabayad na siya ng utang.
Wala po naman akong maraming perang puwedeng ipaluwal sa mga nangangailaÂngang tao. At kapag nagtatagal ang pautang, ako naman ang mamomroblema kung saan hahagilap ng pera kung said na ang laman ng aking wallet.
Mabait naman sana ang kaibigan kong ito pero pagdating sa pera, nakakalimot sa kaÂganÂdahang asal. Ikaw ang tiyak na luluha sa paniningil.
Nangako na ako sa sarili na hinding-hindi na muli makakahiram ng pera sa akin ang babaeng ito.
Hindi po ba dapat lang na panindigan ko ang prinsipyong ito? Pero bakit po parang guilty ako kung tinatanggihan ko na ang mga humihiram sa akin ng pera?
Paano ko po ba sasabihin sa kaibigan ko na tapos na ang pagpapautang at dapat na niyang paghandaan ang hinaharap.
Salamat po sa pagbibigay daan ninyo sa liham kong ito.
Gumagalang,
Leona
Dear Leona,
Sa palagay ko, pansamantala ay huwag mo muna siyang pahiramin. Dahil sa aral ng bibliya, na kapag ang hindi agad naturuan ng leksiyon ang nagkamali, gagayahin ito ng iba.
Kaya bigyan mo siya ng pagkakataon na makapag-isip tungkol sa pakinabang niya sa inutang na pera at ang obligasyon niyang baÂyaran ito sa pinagkakautangan.
DR. LOVE