Gabii kadto sa dihang naglingkod ako sa sementadong lingkoranan sa plaza sa simbahan kuyog silang Clint, Arthur, Jeseben ug Gennie. Sa kalit dunay babaye nga nagwandog-wandog tungod kay hubog. Niduol siya sa Prayer Room sa Parokya nga sirado na. Nagbakho siya ug nangutana kanako nga miduol kaniya: “Sirado na diay ni? Wala nako’y kaduolan gawas ang Blessed Sacrament kay sayud ko nga siya mamati kanako. Siya lang ang makasabot kanako!” Ug didto akong hisayran nga ang maong babaye diay kulatado sa iyang bana. Ang simbahan matud pa niya mao ang duolanan sa mga dunay problema sama niya. Padayong mitubod ang iyang mga luha. Wala ko mohatag og tambag. Igo ko lang gisud-ong ang iyang mga luha ug gipaminaw ang iyang mga bakho. Sa kinatibuk-an ang iyang kahimtang nisalamin sa pangutana alang sa tanan: “Nganong dunay pag-antos? Ug nganong dili makiangayon ang kinabuhi?”
Kanus-a ba gud nahimong patas ang kinabuhi? Kini ang anaa sa akong hunahuna. Dili mahimong patas ang kinabuhi ug wala man gyud kini mahitabo kaniadto pa. Padayon siyang nibakho. Padayon siyang nagping-it sa emosyonal nga pagkatay-og. Pun-an pa sa pagtingog sa akong cellphone diin ang text nagkanayon: “Hapit na ko mabuang!” Pag-antos gihapon ug pagmahay.
Sa akong personal nga panahom ug sa akong personal nga kasinatian kanhi ang Dios dili makahatag og tataw nga tubag ning mga pangutana sa pagmahay sa tawo. Dili sadista ang Dios aron paantuson ang tawo aron siya masantos. Apan ang Dios niantos ug nakighiusa sa tawo sa mga takna sa iyang pag-antos. Kini maoy nindot nga pasalig sa Dios alang kanato nga siya kanunay’ng uban kanato. Sa maong talan-awon nanumbalik ang bayhon sa IT Park nga dili na nako buot pang taakon...