Daghan kanato ang dili buot masakitan o maglikay gyud sa kasakit. Apan samtang buhi pa ang tawo anaa gyud nang kasakit. Ang kasakit mahimong pisikal, siko-emosyonal, o dili kaha espirituwal. Kitang tanan nakasinati niini ug daghan usab kanato ang maglisud og pagdawat niini. Apan sa laing bahin, ang pagsinati og kasakit ang maisip pud nato nga panalangin. Kay ang kasakit mamahimong pagaisipon natong pasidaan sa mas dakong kadaot nga mahitabo sa atong kinabuhi. Kun atong pamalandongan ang sakit nga sanla, ang maong sakit wala magasukad sa samad o nuka-nuka kundili sa ka walay abilidad sa pagsinati sa kasakit kun ugaling ang usa ka sanlahon masamad, mapaso ug uban pa. Sa laktod nahimo silang indifferent sa mga sakit ingon nga timaan sa dakong kadaot nga mahitabo sa ilang lawas. Mao kini ang giingon ni Phillip Yancey sa iyang libro: “Where is God when it Hurts p.45. “But insensitivity to pain dooms such people to lives of constant peril.”
Sa atong kasinatian, ang kasakit maoy maisip natong usa ka timaan sa pagkamatngon gikan sa atong pagpasagad sa kaugalingon. Kun atong hulman ang panlantaw sa usa ka Kristohanon: “Ang kasakit mamahimong usa ka Wake Up Call aron mogawas ang bisan unsang tinuod nga maayo nga atong natipigan lamang sa atong kaugalingon. Ang kasakit maoy naghimo sa tawo nga magbag-o sa pagkinabuhi aron hingpit siyang maalim gikan sa bisan unsang balatian. Ang kasakit ingon nga resultado sa bisan unsang pagpili maoy nagpahimagmata sa usa ka tawo sa buhing matuod nga ang kasakit diay kabahin lamang sa usa ka kinabuhing dunay kahulogan.