Pilipino at Hapones noo’y magkalaban
sa isang digmaang sa wari’y ubusan;
malakas ang p’wersa ng mga kalaban
kaya mga Pinoy medyo napipilan!
Kawal Pilipino nang panahong iyon
kapos sa manpower sa armas at kanyon;
sila’y nangungubli sa bundok at nayon
paisa-isa lang tumarget ng Hapon!
Mga Pinoy noon dahil sa matapang
naging gerilyero sa pakikilaban;
ang baril ay “pakbong” putok ay isa lang
sa bawa’t pagputok –- baril babalahan!
Sa style na ito ay hindi sumuko
mga kawal nating sa gyera’y nasubo;
dahil sa ang Sakang ay may pagkatuso
maraming binihag silang Pilipino!
Ang mga nabihag nating mga kawal
iginapos lahat saka pinaglakad;
ang paglakad nila’y tinawag na “death march”
maraming nasawi ang iba’y nangayayat!
Lakad sige lakad –— hindi kumakain
at ni walang tubig na sila’y inumin;
mga nadarapa’y may palo ng baril
mga nanghihina’y pinapatay pa rin!
May mga dayuhang sila ay kasama
pagka’t sa labanan ay kasimpatiya;
dinanas din nila nasabing parusa
kaya bayani ring matatawag sila!
Mula Corregidor hanggang sa Bataan
mga kawal nati’y tsampiyon sa lakaran;
at doo’y nasubok ang lakas at tapang
ng mga kalahing saksakan ng tibay!
Tuwing Abril 9 ay ginugunita
naging sakripisyo ng mga kabansa;
Pagka’t Araw ng Magiting ipagdasal nawa
mga kababayang namatay sa digma!