Mahigit 14 na taon na ang nakalilipas subalit patuloy pa rin itong nagdudulot ng takot sa ating mga kababayan at pangamba naman sa mga awtoridad.
Natatandaan ko ang isang column sa isang pahayagan na naglathala ng sanaysay ng aking yumaong ama na si Commodore Jaime C. Jimenez, Sr., matapos ang trahedya. Iminungkahi niya ang mga sumusunod: 1.) Ang pagkakaroon ng isang tanging ahensiya na magpapatupad ng mga batas ukol sa sea safety; 2.) Pagpataw ng kaukulang parusa sa mga dapat managot sa mga ganitong sakuna, kabilang na ang pag-kansela sa mga permit ng mga ito dahil sa kanilang kapabayaan; 3.) Ang madaliang pagbibigay ng hustisya para sa mga biktima ng ganitong mga sakuna.
Hanggang sa kasalukuyan, hindi pa rin naipatupad nang ganap ang mga mungkahi ng aking ama sa mga kinauukulan. Kung kaya naman patuloy pa rin ang pagkakaroon ng mga trahedya sa karagatan.
Nakalulungkot isipin na para sa mga naiwan ng mga biktima ng Doña Paz, tuluyan nang maiiba ang diwa ng kapaskuhan para sa kanila. Hindi lamang sila ang nagdadalamhati.
Noong Disyembre 1999, lumubog din ang M/V Asia Korea sa Bantayan Island sa Cebu kung saan ay siyam katao naman ang nawawala. Nadiskubre raw na sumobra ang dami ng pasahero sa nasabing barko. Kabilang sa mga pasahero ay mahigit 100 mag-aaral na nagsasagawa ng kanilang educational trip, at mga dayuhang turista patungong Boracay.
Sana ay hindi na maulit ang mga trahedyang nabanggit at maipatupad ang Maritime Safety Regulations ng mga awtoridad. Nawa’y ang katuparan ng mga ito ay magsilbing alay natin sa mga nasabing trahedya.