Maria Magdalena - Gula 212

Apan si Bob wala gyud molunga sa pagpanawag. Maong nitubag na lang ko sa kadugayan.

“Hain diay ka karon, Maria?” nangutana dayon si Bob.

“Nia ra’s Pilipinas,” maoy akong tubag.

“Asang dapita, ba?” Nangutana ko sa imong mga ginikanan pero wala sila’y gikatubag nako.”

“Ayaw na pagpakisayod kay dili na importanteng masayod ka kun hain ako karon. Basta kay wa kay angay kabalak-an. Nia ko sa maayong mga kamot.”

“Naunsa ka man, Maria, nganong imo man kining gibuhat? Nganong kalit ka man lang kaayong mibiya sa ato ug nagpalayo? Wala man gani kay abiso sa imong mga ginikanan.”

“Maglisod ko pagpasabot nimo, Bob, sa nakab-ot kong desisyon. Hangyuon ko lang ka nga kun mahimo ayaw na ko’g samoka.”

“Kinsay imong kauban karon, Maria?” Mikuyog ka ba og lalaki?”

Wala ko motingog. Mora’g nanagat lang sa pagpangutana si Bob. Bunga lang kini sa iyang pangagpas.

“Tubaga ko, Maria,” ni Bob pa didto sa pikas tumoy sa linya. “Lalaki ba ang hinungdan sa kalit mong pagbiya sa atong lungsod?”

“Oo,” mubo kong tubag.

“K-kuan mao kana, may gipuli ka na diay nako sa akong dapit sa imong kasingkasing?”

“I’m sorry, Bob. But this is my decision.” Wala makatingog si Bob. -- Sumpayan pa