Oktubre 20, 2012. Bisperas sa Canonization ni Blessed Pedro Calungsod. Nagsabot ming tibuok pamilya nga manimba gayod sa alas 7:00 sa gabii nga misa didto mismo sa Iyang shrine nga anaa mahimutang sulod mismo sa Archbishop Palace sa may dalan D. Jakosalem ning siyudad.
8am-4pm man ang iskedyul sa akong trabaho, makalugar gyod ko sa pagkuyog. Apan naunsa ba, nga pag-off ko, moulan bitaw na’g kusog kaayo. Sobra ka ngitngit ang dagway sa Langit, timaan nga molungtad gyod pagdugay ang pagbuhos sa mga dagkong lusok. Gani, mihawok na sa liyantas ang nagdagang tubig sugat sa nagsigang mga sakyanan sa karsada.
“Aya’ayy...nagbunok man! Manimba ra ba mi unya, da!” May kahingawa ang tuaw sa akong hunahuna. May sakit man god ko. Ug hangtod ron, wala pa maayo. Dili maayo para nako nga mauwanan. Base sa nangaging kasinatian, mataligsikan lang gani ko’g gamay, mosamot pagtubod ang akong sip-on. Molabad ang ulo ... unya, ubhon pa gyod! Apan wala kini makapatalaw sa unsay among nasabotan sa tibuok pamilya. “Rain or shine, kinahanglang mosimba gyod mi!” Mao ni ang nakab-ot nakong hukom.
Pag-abot nako sa amo, misamot kakusog ang ulan. Naabtan nako among mga anak nga nagsige’g tulpok sa kompyuter. Akong gibadlong: “Unsa man mo? Kaligo na, kay manimba ta!”
“Unya, ulan man, Tay? Sip-onon na sab ka?” Tubag-pahinumdom sa mga bata. “Tokar na sab nang imong allergy rhinitis?”
“Ay, magsige man mo’g hunahuna ana. Hinumdomi nga nakasaad tang Beato Pedro nga motambong sa iyang misa karong alas 7:00. Busa, angay’ng tumanon. Magdala lang ta’g payong!” Sugyot nako.
Tuod man, pagka alas 6:00 sa gabii nanglarga mi. Gipakusgan ko ang wiper aron matin-aw ang windshield nga giyatakyatakan pirme sa nagpadayong buhos sa ulan. Sa hilom, samtang nagdrayeb, namarayeg kong Beato Pedro Calungsod: “Nasayud kong gisukod mo lang unsa kalig-on ang akong pagtuo sa Imong pagka balaan. Nasayod kung mohunong ra sa hingpit ang ulan ini’g dapat sa akong tiil sa yuta. Beato, dili makaali ang ulan sa akong pagsimba Kanimo ning bisperas sa Imong canonization.”
Alas 6:30 pm miabot mi sa shrine. Sige pa ang nobena, pero wa pa magsugod ang misa. Puno sa mga sakyanan ang parking area. Wa na ko’y kaparkingan. Gipauna na lang nako’g kanaog silang misis ug mga anak.
Nagdala sila’g payong kay kusogkusog paman ang ulan. Samtang ako, mituyok na sab aron mangita’g lugar nga kabutangan sa among sakyanan. Didto gyod ko makaparking sa gasoline station sa may eskina D. Jakosalem, Mango Avenue. Pero, nahibulong ko. Kay pagkanaog ko, hingpit nga mituang ang ulan. Bisan habohabo, wala na!
Untop alas 7:00 pm nagtindog nako atubangan sa may babang bahin sa shrine. Tayming, kay mao gyoy pagsugod sa misa. Nagsugwaksugwak sa mga nanimbahay ang gawas sa shrine. Dili na kasudlan ang sulod kay naghuot na!
Daghan ang nagdala’g payong. Apan wala na kini magamit. Tungod kay gikan sa pagsugod sa misa hangtod natapos, wala na gyo’y ulan. Gidungog ni San Pedro Calungsod ang pag-ampo nga gihunghong ko Kaniya. Ug nakurat ko dihang pagkuha sa pitaka sa akong likod, nahulbotan ko ang Iyang larawan nga mipahiyom kanako. And I really felt His presence that night! (Kataposan)