Enero uno, buntag, alas-otso. Nagkutaw’g kape si Noy Manoy sa ilang kusina ug milingkod siya. Giduka pa nga nag-inom’g kape kay dugay nakatug gabii, misugat pa sa bag-ong tuig uban ang pagtagay-tagay’g tuba ug pagsing-al sa videoke.
“Kabawo ba ka, Pre?”
Naulpot si Noy Manoy pagkadungog sa maong kusog nga tingog nga nagagikan sa iyang likod. Mikurog iyang itlog, nabugwak niyang kape nga iyang giinom. Sa iyang paglingi nailhan niya ang laki. Si Nong Manong diay nga iyang kumpare.
“Wa pa syempre! hisud-ipan nuon ko’s kape da, unsa ba na?” ni Noy Manoy nga nanrapo tawon sa iyang baba gamit ang sidsid sa iyang sinina. Nagluha-luha iyang mata tungod sa kasakit sa iyang ilong diin didto miguwa ang ubang kape dihang siya nasud-ipan.
“Si Paeng manananggot ba. Kadtong potot ...” ni Nong Manong nga mihunong og kadyot aron paghatag higayon ni Noy Manoy makahinumdom.
“Si Paeng potot lagi nga anak ni Mano Nano,” nainat ang tingog ni Noy Manoy.
“O, mao na siya. Pre,” yango-yango ni Nong Manong.
“Kay ngano man diay, Pre? naunsa man?”
“Pwerteng pataya pagsugat sa new year, gabii, Pre,” ni Nong Manong nga guol kaayong nawong nga nanugilon. Nagpanglingo.
“Ha! Unsa may namatyan, Pre, Nabuthan sa superlolo?”
“Kini laging maglukso-lukso ta ig bag-ong tuig, Pre, aron kuno motaas kay potot lagi siya, mao kunoy hinungdan nga siya namatay.”
“Unya mamatay diay nga nagluksolukso ra man kaha?’ ni Noy Manoy nga wa katuo. “Unsaon nga di mamatay, pre, nga didto man siya lukso ibabaw sa taas nga lubi!”
“Hesusmaryosep!” Ug nakapanguros si Noy Manoy sa iyang tuo ug wala nga kamot. (Kataposan)