Nanglabay ang daghang mga adlaw. Nagpadayon ang pagkabadlongon ni Lando. Dili na gyud hitupngan ang iyang pagkapalahubog. Nahimo siyang numero unong palahubog sa among dapit. Inigpauli niya sa among balay nga hubog na kaayo, ako ang iyang pahimungtan. Maong magkalalis gayod kami. Apan ako kanunay ang maalkanse. Kulatahon ako ni Lando sa higayon nga magkalalis kami. Wala ako’y igong gahom pagpiog sa iyang kusog.
Ingon niadto ang kanunay mahitabo. Dagmalan na kaayo si Lando. Sa matag higayon nga magkalalis kami, dili gayod mosipyat nga makadawat ko og bun-og gikan sa iyang mga kamot. Kanunay niyang balikbalikon pagsulti nga dili niya anak si Ana, ang ikaduha namong liwat. Sinuroyan kuno nako kini, butang nga wala gayod nako mabuhat bisan makausa na man lang.
Hangtod nga wala na ako makaantos sa pagkadagmalan ni Lando. Mihukom akong makigbulag kaniya.
Nag-away kami niadtong higayona. Hubog kaayo si Lando. Gikulata na sab ko niya. Maong naupos na gayod ang akong pailob.
“Di na ko makaantos ning imong kinaiya,” matud ko. “Magbulag ta.”
“O, sige,” nagkanayon si Lando. “Hadlokon ko nimo? Ngano man diay kun magbuwag ta? Total, wa ka may hinungdan nga pagka-asawa.
“Ikaw maoy way hinungdan nga pagka bana,” migahot ako. “Wa kay uwaw. Iresponsable kang dako. Samtang nagligidligid ka’g lala uban sa imong mga barkada, kaming imong pamilya nag-antos sa kagutom.” -- Sumpayan pa