“Unsa may tugon ni Tiyo Tibur, Nay?” nangutana si Melchor pagkilab sa pipila ka gutling.
“Gusto kuno siyang makigsulti nimo,” maoy tubag.
“Ngano man kuno?”
“Wa ko masayod. Adtoa lang aron imong mahibaw-an.”
Iyang natukmaan ang iyang Tiyo Tibur nga naglingkod sa ikaduhang ang-ang sa hagdanan sa lagkaw niini nga nahimutang sa daplin sa baybayon. Naglantaw kini ngadto sa lawod. Matahom tan-awon ang kapunawpunawan niining orasa nga hapit na musalop ang adlaw.
Wala ka na diay magsulat, Tiyo?” ni Melchor pa dihang nagkaatubang na sila.
“Mipahuway una ko karong adlawa,” tubag sa uyoan. “Kining tiguwang na ta, kanunay nang magsakit ang hawak.”
Igo lang mipahiyom si Melchor sa iyang nadungog. Ang iyang hunahuna miuyon ang iyang Tiyo Tibur. Ang iyang uyoan maoy kamagulangan sa walo ka managuoon diin ang iyang Tatay Melo maoy ikaduha gikan sa kamanghoran. Mipatong na karon sa kalim-an ang edad sa iyang amahan.
Apan nakadayeg si Melchor sa iyang Tiyo Tibur. Bisan kini’g may edad na apan nagpabiling lantip ang salabotan niini. Wala pa madumpol ang dagang niini. Itom pa kaayo ang tinta sa panulat bisan puti na kining buhok. -- Sumpayan pa