“Kun gusto kang mahimong magsusulat,” matud sa iyang uyoan, “ayaw gayod paghunong sa pagsulat. Sulat sa kaugalingon nimong estilo, sa kaugalingon nimong ideya ug sa maayong katuyoan sa pagsulat. Bag-oha ang imong mga panud-ong sa kinabuhi ug sa mga butang sa imong palibot. Ang usa ka magsusulat dili ordinaryong binuhat ug nagbaton og dili kasarangang panglantaw.”
Ang gipamulong ni tiyo Tibur daw mga tipaka sa buak nga salamin nga milugdang sa kaisipan ni Melchor. Sa kahiladman natibuok kini pagbalik ug nagpasiugda’g repleksiyon sa iyang kaugalingong kahiamgo.
“Pauli na, Metlong,” nagkanayon si tiyo Tibur niya. “Hatagi’g bili ang mga butang nga imong makita sa imong palibot sukad dinhi hangtod sa imong pag-abot sa inyo. Sugdi dayon ang pagsulat. Seguradong makamugna ka og usa ka nindot nga sugilanon.”
“O-oo, Tiyo,” ni Melchor pa bisan wala kaayo makasabot sa gisulti sa uyoan. Daw nakaplagan niya ang iyang kaugalingon nga naglutawlutaw sa kawalaan. “Tumanon nako ang imong gisulti.”
Nanamilit siya sa uyoan ug nanaog sa hagdanan sa payag. Mao pa gani pagtungtong sa iyang tuong tiil sa ikatulong ang-ang sa hagdanan paingon sa ubos, gisangpit siya ni Tiyo Tibur niya. Napahunong siya sa pagkanaog. Milingi siya ngadto sa iyang uyoan. Nagpasupot ug pangutana ang iyang tinan-awan. -- Sumpayan pa