Gula 139
“I-ikaw ang nagpatay kang Debbie Balatan, di ba?” ni Salie. “Ug...ug gipatay mo usab tingali si Vilma?”
Milagaak ang katawa ni Allan. “Oo, ako ang nagpatay kang Debbie Balatan! Ug kang Vilma! Ha-ha-ha!”
Mora’g nakuryentihan si Salie sa iyang nadungog. Daw gipangagiwan sa kusog ang iyang mga tuhod. “Nga-ngano? Unsay ilang sala nga nahimo kanimo? Nganong gipatay mo sila? Ngano, Allan?”
“Usa ka babayeng banyaga si Debbie. Daghang pamilya ang naguba tungod kaniya. Ang babaye nga sama kaniya dili angay pasanayon dinhi sa kalibotan!”
“Ug si Vilma!” ni Salie pa. “Nganong imong gilakip pa si Vilma?”
“Si Vilma usa lang sa gusto kong biktima. Ha-ha-ha...! Mikatawa si Allan sama sa usa ka buang.
Natugkad ni Salie nga mentally unbalanced ang ulitawo. Nag-anam na siya’g kamatikod karon nga ania siya sa peligro nga kahimtang. Gikuyawan siya. Ang tawo nga ingon niini bisan unsa na lang ang buhaton.
“Wa ko magdahom nga ingon ka diay niini ka daotan, Allan,” ni Salie. “Karon lang ako masayod nga ikaw usa diay ka kriminal.”
“Naingon ako niini tungod sa kapakyasan sa gugma,” ni Allan. “Nahimong bangis ug tig-a ang akong balatian tungod sa mga babayeng salbahis ug wala’y baroganan!”
“Dakong sala sa Dios ang imong gibuhat. Bisan unsa ka daotan ang tawo, wa kay katungod sa pagkutlo sa ilang kinabuhi.”
“Nasilag ako sa Dios, Salie! Gikuha niya kanako ang babaye nga akong gihigugma! Gisakmit niya gikan kanako si Amanda! Gisamaran niya ang akong kasingkasing! Sukad nawala kanako si Amanda mangitngit ang akong kalibotan!” -- Sumpayan pa