Adlaw’ng Domingo. Nag-inusara si Colleen sa balay kay ang iyang mga ginikanan atua man sa ilang puwesto sa prutasan sa Carbon. Gibati niya ang tumang kalaay.
Aron pagpukan sa kalaay, nakahunahuna siyang manglimpiyo sa balay. Gilampasohan niya ang salog. Gitapdas ang mga abog nga namilit sa bungbong. Giusab niya ang arrangement sa mga butang sa sala. Samtang naghimo niini, nagkalingaw usab siya’g kanta sa awit nga “It Might Be You.”
Tungod kay ang iyang atensiyon didto ra sa iyang gibuhat, wala siya makamatikod sa paghiabot ni Cody. Wala siya makaalinggat nga nagtindog ang ulitawo sa may pultahan.
Naigking si Colleen pagkabati sa igham sa usa ka lalaki. Sa iyang paglingi, nakugang siya dihang maoy nahakop sa iyang panan-aw ang ambongang pamayhon ni Cody nga nagpahiyom. May kahinangop nga mialimbukad sa iyang kahiladman.
“Nakadisturbo ba ko nimo?” Matud ni Cody nga milakang paduol kaniya.
“W-wa man,” matud ni Colleen.
Nanglingkod sila sa sopa sa sala. Nag-atbang sila.
“Gisurpresa ko nimo niining imong pag-anhi,” ni Colleen pa. “Wala ka man lang gani mo-text aron unta pagpasidaan nga moanhi ka.”
“Wa na lang ko mo-text,” ni Cody pa, “kay di ka man sab mo-reply.” -- Sumpayan pa