Sa lihok ug sinultihan ni Reno, nasabot ni Xenia nga daw duna gayod kini gikahadlokan ug daw nag-apas kini sa dagan sa panahon.
“Panghipos karon dayon sa imong mga gamit, Xenia,” giingnan siya ni Reno. “Manglarga kita karon dayon ngadto sa Manila.”
“U-unsay manglarga,” ni Xenia pa. “Di ba giingnan ko na man ikaw nga di ko mokuyog nimo?”
“Xenia, please...kinahanglang mokuyog ka kanako.”
“I’m sorry, Reno. Di mahimong mokuyog ko nimo sa ingon lang niini kasayon.”
“Xenia...”
Ingon sa nahisagmuyo pag-ayo si Reno sa pagbalibad ni Xenia. Nakapangalot kini sa ulo bisan walay katol. Mitalikod kini kang Xenia ug milakaw paingon ngadto sa bentana. Apan dihang midungaw kini ngadto sa gawas, ingon sa nahaigking si Reno. Unya midali kini’g balik sa nahimutangan ni Xenia.
“Nia na sila,” nagkanayon si Reno nga ingon sa nabalisa pag-ayo.
“Ki-kinsang sila?” Nakasukit si Xenia.
“Ang mga tawo nga gustong mopatay nako?”
“U-unsa?” -- Sumpayan pa