Kalit lang naminghoy ang nawong ni Annie.
“Mahinayon ka gyud diay?” May kaluya ang tingog ni Annie.
“Oo.” Tubag ni Edelmar. “Gipaabot na ako sa akong uyoan didto sa Ormoc.”
Wala motingog si Annie.
“Ayaw kabalaka,” matud ni Edelmar nga nihimashimas sa tuong kamot ni Annie. “Iuban ko ikaw kanunay sa akong mga pangandoy.”
Unya giliwag nila sa laing topic ang ilang panagsulti. Lapas na sa alas tres sa kahaponon dihang mibiya si Edelmar sa gipuy-an ni Annie. Dihang nag-inusara na lang ang dalaga, gibati niya ang tumang kasubo. Misantop sa iyang hunahuna nga mahinayon na gyud ang ilang panaglagyo kun wala nay kakulian ang pagbiyahe ni Edelmar paingon sa Ormoc.
Sukad sa pagbiya ni Edelmar sa Sugbo gilingaw ni Annie ang iyang kaugalingon pinaagi sa pag-abag sa iyang inahan sa pagpaninda og buwad sa Carbon. Sa mga higayon nga dili siya pakuyogon sa iyang Nanay Karing ngadto sa Carbon, siya’y mag-atiman sa iyang mga manghod nga nagtungha sa hayiskol ug elementarya. Siya ang kamagulangan nilang unom ka managsuon.
Gihimong busy ni Annie ang iyang kaugalingon sa daghang buluhaton sa sulod ug gawas sa balay. Kun wala gud siya’y kuri-kurion, aboton lang siya og kalaay. Mahinumdom dayon siya kang Edelmar ug bation ug tumang kamingaw ngadto sa hinigugma.
Gituman ni Edelmar ang gisaad niini kaniya. Kanunay magpadala og sulat ang ulitawo kaniya. Sa mga sulat niini, gisaysay sa iyang hinigugma ang kahimtang niini ngadto kaniya didto sa Ormoc. Dihay higayon nga may gisukip nga hulagway ang sulat ni Edelmar nga gipadala kang Annie. Ang maong hulagway nakuha sa atubangang bahin sa unibersidad nga gitunghaan sa ulitawo didto sa Ormoc. -- Sumpayan pa