May mga suloguon sila sa panimalay sa iyang mga ginikanan didto sa Davao. Haruhay ang iyang kahimtang. Napugos lang siya sa pagtalikod sa maong hamugaway nga kahimtang sa kinabuhi gumikan sa kaugalingon niyang katarongan. May kaugalingon siyang hinungdan sa pagbiya sa poder sa iyang mga ginikanan.
Wala magmahay si Sandra sa iyang pag-anhi sa Cebu, ilabi na nga ania siya mahisangko sa mga kamot sa mga tawo nga maayo og kabubut-on.
Sa ilang pagpamauli ngadto sa ilang gipuy-an sa Talamban nianang pagkagabii, midiretso siya sa iyang kuwarto. Taudtaod siyang milingkod sa ngilit sa katre. Unya mihigda siya aron mopahulay ug paghingilin sa kakapoy.
Pero gitugaw ang iyang pagpahulay sa pagbagting sa iyang cellphone. Iyang gisusi kun kinsay nanawag. Si Morris Sta. Ana. Wala kini niya tubaga. Gipasagdan niyang magsige’g iyagak ang iyang cellphone.
May nanuktok sa pultahan. Mibangon siya ug gitukas ang palid. Misanag ang iyang panagway pagkakita sa lalaki nga nagbarog sa may pultahan.
“Makighimamat ka man kaha kang Debra,” matud ni Bradley. “Ako siyang gidala sa ba’y aron magkaila kamo. Gusto sab siyang makighimamat kanimo. Nagpaabot siya kanimo sa sala.”
Wala motingog si Sandra. -- Sumpayan pa