Gikapoy na si Denia sa pagpakigbinayloay og katarongan kang James. Kun iya pang tubayan ang ulitawo, dili gayod sila magdaog. Mao nga nagpakahilom na lang siya. Walay kapuslanan ang panaglalis niining higayona.
Sulod sa iyang lawak sa servant’s quarter, nabati ni Denia ang andar sa makina sa sakyanan ni James nga migawas sa garahe ug mibiya sa tungod sa balay. Mao kini ang tukmang higayon nga iyang gipaabot-- nga makalakaw si James paingon ngadto sa trabaho niini.
Milihok dayon si Denia. Gipanghipos niya ang iyang mga sapot ug ubang mga gamit. Gisulod niya ang tanan sa bag.
Bug-os na ang iyang hukom sa pagbiya sa harianong panimalay sa mga Ricarte. Kinahanglang makabiya na siya dinhi sa dili pa mahiuli si Mr. Manolo Ricarte ug si James gikan sa trabaho. Human mahipos ang tanan niyang mga gamit, misaka siya sa taas sa balay aron mananghid kang Mrs. Ricarte.
“Mopahawa ka?” Nakugang si Mrs. Ricarte sa dihang gipadayag na niya ang iyang tuyo ngadto niini.
“U-unta, Ma’am,” mikurog og diyotay ang iyang tingog, “kana kun mosugot ka.”
“Pero unsa may hinungdan niining hinanali mong hukom sa pagbiya? May nabuhat ba kami nga nakapasakit sa imong balatian?”
“W-wala, Ma’am. May kaugalingon lang kong katarongan kun nganong nakahukom kong mobiya dinhi. Dili ko maantos ang kamingaw sa akong mga ginikanan. -- Sumpayan pa