Bag-o lang nahuman si Padre Alberto sa iyang pagpamahaw ning buntaga. Nagkalingaw siya’g panukhi ibabaw sa asoteya, naglingkod sa karaang lingkoranan nga kabilin pa sa unang mga pari nga nadestino ning maong simbahan sa parokya Ilaya, diin ania na usab si Padre Alberto maasayin. Tuig na kapin sa iyang pagkadestino dinhi.
Ang parokya Ilaya, dapit kini diin ang simbahan nagbarog atubang sa dagat. Nahabungtod og diyotay ang nahimutangan sa balay-alampoanan mao nga malantaw ang nagwanang lawod ug pipila ka mga pulo nga ingon sa nagtungkawo ngadto sa unahan.
“Maayong buntag, Father,” tingog gikan sa iyang tuo nga dapit, si Nestor ang iyang nalingian, usa sa iyang sinaligan sa simbahan, “dunay buot makigkita nimo, Father.”
“Kinsa man sila, Nestor?” Sukna ni Padre Alberto.
“Wa kong kaila nila, Father.”
“Lalaki o babaye?” sa pari ba.
“Mga lalaki, Father,” tubag ni Nestor, “tulo sila ka buok. Tua sila sa silong, nagpaabot sila sa imong opisina.”
Mitindog si Padre Alberto ug misunod ni Nestor nga miuna sa paglakaw kaniya ug nanaog sa hagdanan.
Midiyong ang mga mata ni Padre Alberto sa pagkakita niya sa tulo ka mga bisita nga wala niya hiilhi.
“Maayong buntag, Father....” hapit magkadungan ang tulo sa pagpangayog katahoran sa pari.
“Unsay ato ninyo?” ni Padre Alberto nga mipahiyom sa tulo ka mga bisita nga sa iyang pagbanabana, nagpanuigon pa sila’g gikan sa bayente singko ngadto sa trayenta anyos. “Aw tabi pa diay,” sa pari pa, “panglingkod diay mo.” Gitudlo ni Padre Alberto ang upat ka bakanteng mga lingkoranan. Nanglingkod ang tulo.
Milingkod usab si Padre Alberto sa iyang lingkoranan ug giatubang ang iyang bisita. “Unsa man diay ato, ninyong tulo?”
“Kuan, Padre,” matud sa upawon og agtang, “importante gayod kaayo ni.”
“Sa di pa diay mi mosulti, Padre,” matud sa usa nga maoy batan-on nila, “Ako diay si Rudy.”
Mitunol kini sa iyang tuong kamot. Gipig-it kini sa pari. Misunod usab sa pagpakiglamano ang duha nga mipaila nga mao sila si Ernesto ug Pedro o Pedot.
“Oo, sige,” ni Padre Alberto pa, “padayon mo sa inyong tuyo.”
Ang upawon nga mao si Ernesto maoy unang mipabati sa iyang mahinungdanong tuyo sa Pari. “Ku-kuan, Padre, magpakasal ko sa sunod buwan atol sa ato unyang piyesta dinhi. Mobayad kog mga kinse mil ug dugangan ko pa kana alang sa hinabang sa simbahan.”
“Kadako ba ‘ana....” sa pari pa, “a-apan mao man kahay gusto nimo ikalipay ko kaayo. Dako na kaayo kanang hinabang alang sa pagpa-tiles sa sawog sa simbahan. Pe-pero nganong dako man ang imong ibayad nga mahimo mag bisan gamay basta kinasingkasing lang ang paghatag...
“Nalipay man god ko, Father,” ni Ernesto pa nga mapasegarbohon kaayo, “kay ang akong pangasaw-onon, puwera buyag lang, guwapa man god ug doktora ug anak pa gyud og asendera sa Negros.”
“Maayo gyud diay og kahimtang ug propesyonal pa gyud.” Pagdayeg ni Padre Alberto.
“Ang ako, Father,” matud pa sa ginganlag Rudy, “diyes mil lang kay morag apiki kog diyotay.”
“Kaayo na niana,” pahiyom sa pari, “pero dako na baya sab na. Tingali, maayo sab og kahimtang ang imong pangasaw-onon?”
“Aw, kuan ra god, Father, maestra lang god ug duna say katubhan sa Medellin ug bugtong manununod sa ilang asenda ang akong pangasaw-onon.”
“Pagkahayahay diay unya ninyo....” dayeg sa pari.
Mipahiyom si Rudy nga mapasegarbohon kaayo.
“Unya ikaw, ku-kuan...” ni Padre Alberto pa nga nalimot sa ngalan sa usa.
“Si Pedot ko, Padre.” paila sa ikatulo.
“Oo diay. Unya, Pedot, unsa man say imong ikasulti mahitungod sa imong pangasaw-onon?”
“Diyes pesos ra gyuy akong maabot, Padre.”
Nahangangha si Padre Alberto. “Nga-ngano god intawon nga gamay ra man ang imoha?”
Maulawon kaayo si Pedot nga mitubag. “Bati man god og nawong ang pangasaw-onon ko, Padre. Wa pa gyuy grado ug pobre pa gyud kaayo!”
Milingolingo si Padre Alberto...“Sige lang,” matud niini, ambi nang imong diyes pesos, bi...kay suklian ka nakog sengko.” – Kataposan