Domingo sa gabii, Lunes sa buntag,
Nagpangilin ang balatian ko'g kalag;
Kay kining adlawa, imo, halandumon,
Ako usab ning adlawa, malaumon.
Dinhi ang panumpa ta akong gisana,
Sa dughan ko miripiki daw kampana;
Kining kasingkasing nga daw nangaliya,
Ang himaya nga kining adlawa maiya.
Lunes sa buntag, Hulyo baynte kuatro,
Sa pangisipan nakita ko ang kuwadro;
Didto nakita ko ang imong hulagway,
Ikaw gayod ang gimahal kong panagway.
Sa hunahuna, ikaw akong gihagkan,
Mga kabalaka, kaguol nangapukan;
"Ning adlawa", hunghong ning kaugalingon,
Ang kalipay among saulogon.
Inanay milingay ra gayod ang adlaw,
Mianam usab pagdilaab ang kahidlaw;
Unya ang hunahuna ko nagkanayon,
"Hangyuon ko siyang iya akong pahagkon."
Ang halok nga napatik sa iyang ngabil,
Wa ko damhang mahimong itom nga tabil;
Nga maga-uwang sa among baruganan,
Hangtod natumpag ang among gipanumpaan.
Miusa pagbaha kining mga luha,
Ang mga kasakit wa maanod, wa makuha;
Kay ang mga luha didto ra magbiaw,
Ug ang kaguol, ang kamingaw misiaw.
Pagkasakit sa gibati kong kamingaw,
Sa samarang balatian way nakalingaw;
Lunes, Hulyo baynte kuatro, nagatinga,
Ang paglaum kay wala na ang pinangga.
Ang panghitabo akong gibasulan,
Ang tanang hitabo akong gibatukan;
Apan sala ba ang paghalok sa hinigugma?
Di ba kini patik man sa matuod nga gugma?
Hulyo baynte kuatro, imong adlaw’ng balaan,
Gihaling ko dinhi ang atong gipanumpaan;
Pasayloa ako, intawon kong arang man,
Ug atong banhawon ang gugma HINALARAN.