Gula 92
Nakombinser ko sa gisulti ni Laurence maong misanong ko sa iyang sugyot. Misantop sa akong hunahuna nga tingalig naluoy siya nako kay iya kong paisano.
“Manakay ta sa akong sakyanan,” ni Laurence pa. “Ihatod tikaw sa labing duol nga presinto sa kapolisan.”
Mipaingon mi sa nag-urong nga van sa daplin sa dalan.
“Sakay na, Jezebel,” nagkanayon si Laurence.
“Nausab ang akong hukom, Laurence. Dili na lang ko mokuyog nimo ngadto sa presinto sa kapolisan.” Daghang salamat na lang sa imong tabang.”
Ug mihana ko’g lakaw balik sa akong agi. Apan gigunitan ni Laurence ang akong tuong bukton. Iya kong gibitad aron mapaduol og balik sa pultahan sa sakyanan.
“Dili mahimong imo kong balibaran,” matud ni Laurence. “Kinahanglang mokuyog ka nako karong gabhiona.”
“Dili na lang lagi ko mokuyog nimo,” mikurog ang akong tingog kay ingon sa nag-anam na’g kalain ang situwasyon.
“Kalit may gihulbot si Laurence gikan sa iyang luyo ug gition kini kanako. Armas!
“Pagpili,” niya pa. “Mokuyog ka nako o pabuthon ko kining akong gigunitan tungod gyud sa imong ulo?”
“Wala ko makalihok. Mikurog ang akong lawas pagkakita sa pistola nga gigunitan ni Laurence. Nahadlok ko nga tingalig iya kong pusilon.
Gitukmod ko ni Laurence paingon sa sulod sa sakyanan. -- Sumpayan pa