Maayo man sad siya’g pamiste ug daw manager sa usa ka kompanya ang postura. Busa sa usa lamang niini ka kidhat mokuyog gyud ang babaye kaniya tungod lagi kay mora man siya og buotan nga kuwartahan.
Milabay ang laing adlaw ug midangat ang kahaponon. Naghunahuna ko nga dili lang una motrabaho aron akong ikauban ang akong mga anak sa pagpangatulog.
Maayo na lang kadto nako pa nga bisan panagsa ikatupad ko sa pagpangatulog ang akong mga anak nga maoy mihatag kanako og inspirasyon sa kinabuhi. Kay tungod kanila naningkamot ko, tungod kanila akong gipuy-an ang kinabuhi nga dili unta angay nakong puy-an.
Ingon sa miduyog ang panahon sa akong plano nga dili una motrabaho. Kay nagmusgot ug madag-umon man kaayo ang langit samtang nagpadulong na ang kagabhion. Matag karon ug unya motabas sa langit ang mahait nga suwab sa kilat. Mora’g kauwanon.
Pero gihapit ko ni Eva sa akong gipuy-an.“Moadto gihapon ta nga mora man og nagdaot ang panahon?” matud ko.“Wa ni kaso, uy,” ni Eva pa. “Wala may gibalita nga bagyo. Natural ra ni. Maayo hinuon ron kay gitugnaw ang mga lalaki. Gusto sila nga dunay kadug.”Tungod sa apora ni Eva maong miadto gayod kami sa dapit sa downtown diin kaming mga langgam sa kagabhion magpaabot sa among kustomer. -- Sumpayan pa