Gitimbangtimbang ni Albert sa husto nga pagkahuknay ang hukom nga angay niyang ipakanaog.
Pagkilab sa pipila ka gutling, gibuak ni Eking ang kahilom.
“Unsa na, Brod?” nagtingsi kini nga misukna kang Albert. “Di ba nindot ang nahunahunaan kong paagi?”
“Di ko makabuhat niana kang Josheba, Brod,” naminghoy ang nawong ni Albert nga namulong. “Gawas pa, di sab siya mosugot nga amo kanang buhaton?”
“Kun tinuod nga nahigugma siya nimo,” mipasabot si Eking, “makasabot siya kun nganong gusto mo kanang buhaton. Sama ba nga gihigugma mo siya ug misugot ka nga manarbaho siya sa laing nasud bisan og usa kana ka dakong sakripisyo sa imong kaugalingon. Gawas pa, magpakasal man gyod kaha mo?”
“Oo man gani,” ni Albert pa. “Apan dugay pa kanang panahona. Magtigom pa gani mi.”
“Sa ato pa, di nimo buhaton ang gisugyot ko?”
Nahilom si Albert. Naglibog siya kun paliton ba niya ang ideya nga gitanyag kaniya sa iyang higala. Miduko siya ug nagpalandong.
“Anaa ka sa malisod nga pagkabutang karon, Brod,” matud na usab ni Eking. “Ang akong sugyot epektibo kun imo gyod nga buhaton. Apan kun duna kay nahunahunaan nga mas labaw pa sa akong ideya, mas maayo.” (Sumpayan pa)