“Unsa may gusto mo nga ingalan sa atong anak?” gisukna ko si Lando dihang iparehistro na namo ang bata sa local civil registrar.
“Ambot nimo,” maoy iyang tubag. “Wa ko’y labot anang bataa.”
“Unsa guy way labot?” matud ko nga daw mibati’g nahiubos sa iyang gisulti. Kahilakon ko. “Ang buot mong ipasabot nga nanglaki ko? Wa ka ba diay pagsalig nako?” “Sa una dako kaayo ko’g pagsalig kanimo,” matud ni Lando. “Pero imong giabusohan ang akong pagsalig sa imong pagka-asawa.”
“Unsay buot mong ipasabot?”
“Nabaniog na pag-ayo dinhi sa atong dapit nga kun molakaw ko aron mangita’g kuwarta mosaka si Elly sa atong balay.”
“Susmaryosep! Nganong adto ka man motuo sa mga tawo?” Nganong sila man ang imong tuohan? Di ko makahimo
sa pagluib nimo tungod kay kontento na ko sa atong kaminyoon.”
Apan wala gyud motuo si Lando sa akong gisulti kaniya.
Nagpadayon siya sa iyang trabaho. Newspaper sa adlaw ug balot sa gabii ang iyang isuroy. Apan ang nakaproblema kay dili na siya mointrigo ngari kanako sa iyang kinitaan.
Labaw sa tanan, sak-an ug kanaogan na lang ko niya sa balay. Kanunay na siyang mahubog kauban ang iyang mga barkada. Ug dili pa igo namuhi na si Lando og manok pangsabong ug mao na kini ang kanunay niyang atimanon sa panahon nga anaa siya sa among panimalay.
Mibalhin ang iyang pagpangga nga sa una diri kanamo sa among anak ug karon ang iya nang hiniktan ang iyang katagan og panahon. -- Sumpayan pa
Pasabta Ko Tita Salie